Yıl 1880 Aralık ayı ve soğuk bir kış günü... Yer; tarihin en eski şehirlerinden Selçuklu Sultanı Çağrı Bey’in şehri, matem dolu bir şehir: Merv. 
General Mikhail Skobelev komutasındaki 6.000 Rus askere, General, Türkmen ağzıyla şöyle bağırarak:
“Tekeler* ýer kartasynda bir gara nokat, we o gara nokat pozylmaly!”  (Tekeler yer haritasında kara bir noktadır, ve o kara nokta yok edilmeli!) dediği ve yerle bir ettiği ata şehri Merv’den, birkaç saat önce, çaresizce yola çıkan kervanın en sevimli, en şirin, en zeki kızıdır Aybige. 
Neşesidir, gözyaşıdır kervanın. Aynı ismi gibidir Aybige.
Kervan, diyar diyar Afganistan, İran derken kurar sonunda otağını yine tarihin en matemli şehri Yemen’in San’a’sına.
Merv kadar yaşlı, Merv kadar manalı bir şehirdir San’a. Bir çöl kenarından, diğer bir çöle uzanmıştır kervan.
Karşılar San’a’nın ahalisi, ikram ederler bir o kadar acı, bir o kadar koyu , bir o kadar rayihalı, bir o kadar gizemli içeceği. Aybige içemez ama merak eder Yemen’in bu acı içeceğini. Alır eline yolda gelirken topladığı mis kokulu çitlembikleri, ezer havanda Yemen’in yeşil çekirdeğiyle beraber. Acısı gitmemiştir... Sabah sağdığı keçilerin sütünden de koyar karışımın içine , sonra da biraz tatlandırır. Akşam olunca ikram eder otağda bekleyen dedelere, nenelere, annelere, babalara. Başlar muhabbet akabinde gecenin. Her akşam anılır olmuştur Aybige’nin kahvesi. İçilir olmuştur kederle, hüzünle.
Bir matemden diğer bir matemde son bulur bu hikaye; 
Geriye kalır Aybige’den yıllar boyu içilen bir hediye!